Παγκόσμια Ημέρα Αυτισμού, σήμερα..

                               

Από την 1η Νοεμβρίου 2007, με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, καθιερώθηκε να γιορτάζεται κάθε χρόνο η Παγκόσμια Ημέρα Αυτισμού στις 2 Απριλίου, αρχής γενομένης από το 2008.

Σκοπός της ημέρας αυτής είναι η ενημέρωση της παγκόσμιας κοινής γνώμης για τον αυτισμό και τα βήματα που πρέπει να γίνουν για την ομαλή ένταξη των ατόμων με αυτισμό στην κοινωνία. Η ενημέρωση έχει διττό στόχο: το σεβασμό στην προσωπικότητα και τη μοναδικότητα του αυτιστικού παιδιού και τη δημιουργία δομών για την πρώιμη διάγνωση και φροντίδα των παιδιών αυτών και των οικογενειών τους. 

Ποίημα γραμμένο απο μητέρα αυτιστικού παιδιού..

ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΑ ΠΟΛΥ ΚΑΙΡΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ
‘’Σε περίμενα πολύ καιρό, αγαπημένε,

από τότε που το κορμί μου αλλάζοντας το πρώτο του σχήμα

ετοιμαζόταν να σε δεχτεί.

Σε περίμενα πολύ καιρό. Την άνοιξη με τα χελιδόνια,

το καλοκαίρι με γεμάτα τα χέρια μου ώριμα φρούτα,

το φθινόπωρο ανοίγοντας πάνω στο νοτισμένο χώμα

τ’ αυλάκια της σποράς,

το χειμώνα πίνοντας παλιό κόκκινο κρασί.

Μέσα στο μυαλό μου η ανάσα σου η πρώτη,

και το πρώτο καλωσόρισμα στον ερχομό σου,

¨έρχεται¨, έλεγα, ¨έρχεται ο νικητής της μοναξιάς,

της οδύνης και του θανάτου μου¨.

Κι όταν ήρθες όλες μου οι αγάπες γλίστρησαν από πάνω μου,

όπως γλιστράει το νερό πάνω στο γυαλί και δεν αφήνει χνάρι,

κι απόμεινε μόνο η δική σου η πιο μεγάλη.

Κείνη που΄ ναι ανείπωτη ακόμα,

γιατί δεν βρέθηκαν λέξεις ποτέ να την ιστορήσουν,

κι ούτε στόμα ανθρώπου ευλογήθηκε ποτέ να ομολογήσει.

Ήρθες κι έθρεψες την μοναξιά μου με τη σιωπή,

κι ούτε που μου άπλωσες το χέρι.

Το δρόμο το δικό μου δεν τον καταδέχτηκες,

μήτε τη γλώσσα την προγονική, παρά απλώνοντας

τα χέρια σου,

άλλοτε με κινήσεις ανάλαφρες σαν των φτερών

της πεταλούδας,

κι άλλοτε κωπηλατώντας στον αέρα, ιχνογραφείς

τα δικά σου μονοπάτια.

Έχω ένα παράπονο, ακριβέ μου, και θα σου το πω.

Δε μου γύρεψες ποτέ καθαρή αλλαξιά

για να γυαλιστείς μες στον καθρέφτη.

Κι όμως είσ’ωραίος,

κι η ομορφιά σου δεν έχει μέτρο, γιατί περιφρονεί

την αποδοχή μας.

Μας χώρισε ένα ποτάμι απελπισία.

Εσύ στην μίαν όχθη κι εγώ στην άλλη.

Μα χτίζω ένα γεφύρι να σε φτάσω.

Θα’ ναι γερό γεφύρι, γιατί θα το στοιχειώσω με το κορμί μου.

Κι εσύ στέκεις εκεί και με κοιτάς ανέκφραστος,

απίστευτα γνώριμος και παράλογα ξένος.

Σώμα από μάρμαρο κι από βελούδο,

μάτια από νερό και νιόκοπη φλούδα πεύκου,

κι απάνω από το μέτωπο ν’ αφρίζει βουβά,

μια θάλασσα τρικυμισμένη.

Ο γιος μου εννιάμισι μόλις χρονών¨.

(Μητέρα: Βούλα Τσατσαρούνου)